Zonder verontschuldigingen, zonder schaamte. Dat is wat Ev’Yan Whitney de wereld in blaast in haar ‘I Am A “Too Much” Woman.

Wat… als we mentale modellen en beperkingen loslaten en onze volledige, authentieke zelf omarmen?

From the series All Things Wild – FRANCE
ⓒ Lize Helsen

There she is. . . the “too much” woman. The one who loves too hard, feels too deeply, asks too often, desires too much.

There she is taking up too much space, with her laughter, her curves, her honesty, her sexuality. Her presence is as tall as a tree, as wide as a mountain. Her energy occupies every crevice of the room. Too much space she takes.

There she is causing a ruckus with her persistent wanting, too much wanting.

She desires a lot, wants everything—too much happiness, too much alone time, too much pleasure. She’ll go through brimstone, murky river, and hellfire to get it. She’ll risk all to quell the longings of her heart and body. This makes her dangerous.

She is dangerous.

And there she goes, that “too much” woman, making people think too much, feel too much, swoon too much. She with her authentic prose and a self-assuredness in the way she carries herself. She with her belly laughs and her insatiable appetite and her proneness to fiery passion. All eyes on her, thinking she’s hot shit.

Oh, that “too much” woman. . . too loud, too vibrant, too honest, too emotional, too smart, too intense, too pretty, too difficult, too sensitive, too wild, too intimidating, too successful, too fat, too strong, too political, too joyous, too needy—too much.

She should simmer down a bit, be taken down a couple notches. Someone should put her back in a more respectable place.

Someone should tell her.

Here I am. . . a Too Much Woman, with my too-tender heart and my too-much emotions.

A hedonist, feminist, pleasure seeker, empath. I want a lot—justice, sincerity, spaciousness, ease, intimacy, actualization, respect, to be seen, to be understood, your undivided attention, and all of your promises to be kept.

I’ve been called high maintenance because I want what I want and intimidating because of the space I occupy. I’ve been called selfish because I am self-loving. I’ve been called a witch because I know how to heal myself.

And still. . . I rise. Still, I want and feel and ask and risk and take up space.

I must.

Us Too Much Women have been facing extermination for centuries—we are so afraid of her, terrified of her big presence, of the way she commands respect and wields the truth of her feelings. We’ve been trying to stifle the Too Much Woman for eons—in our sisters, in our wives, in our daughters. And even now, even today, we shame the Too Much Woman for her bigness, for her wanting, for her passionate nature.

And still. . . she thrives.

In my own world and before my very eyes, I am witnessing the reclamation and rising up of the Too Much Woman. That Too Much Woman is also known to some as Wild Woman or the Divine Feminine. In any case, she is me, she is you, and she is loving that she’s finally, finally getting some airtime.

If you’ve ever been called “too much,” or “overly emotional,” or “bitchy,” or “stuck up,” you are likely a Too Much Woman.

And if you are. . . I implore you to embrace all that you are—all of your depth, all of your vastness; to not hold yourself in, and to never abandon yourself, your bigness, your radiance.

Forget everything you’ve heard—your too much-ness is a gift; oh yes, one that can heal, incite, liberate, and cut straight to the heart of things.

Do not be afraid of this gift, and let no one shy you away from it. Your too much-ness is magic, is medicine. It can change the world.

So please, Too Much Woman: Ask. Seek. Desire. Expand. Move. Feel. Be.

Make your waves, fan your flames, give us chills.

Please, rise.

We need you.

Daar is ze. . . de “teveel” vrouw. Degene die te veel liefheeft, te diep voelt, te vaak vraagt, te veel verlangt.

Daar staat ze, te veel ruimte in beslag nemend, met haar lach, haar rondingen, haar eerlijkheid, haar seksualiteit. Haar aanwezigheid is zo groot als een boom, zo breed als een berg. Haar energie vult elke hoek van de kamer. Ze neemt te veel ruimte in.

Ze veroorzaakt onrust, met haar aanhoudende willen, te veel willen.

Ze verlangt veel, wil alles—te veel geluk, te veel tijd alleen, te veel plezier. Ze zal door vuur en vlam gaan om het te krijgen. Ze riskeert alles om de verlangens van haar hart en lichaam te stillen. Dat maakt haar gevaarlijk.

Ze is gevaarlijk.

En daar gaat ze, die “teveel” vrouw, die mensen te veel laat nadenken, te veel laat voelen, te veel laat zwijmelen. Zij met haar pure woorden en een zelfverzekerdheid die je ziet aan de manier waarop ze zichzelf draagt. Zij met haar schaterlach, haar onverzadigbare eetlust en haar neiging tot vurige passie. Alle ogen zijn op haar gericht, denkend dat ze gek is.

Oh, die “teveel” vrouw. . . te luid, te levendig, te positief, te eerlijk, te emotioneel, te slim, te intens, te mooi, te lief, te complex, te gevoelig, te wild, te intimiderend, te succesvol, te dik, te slank, te krachtig, te energiek, te politiek, te doelgericht, te ambitieus, te vrolijk, te gretig, te enthousiast—te veel.

Ze zou wat moeten dimmen, wat minder ruimte moeten innemen. Iemand zou haar op haar plaats moeten zetten.

Iemand zou het haar moeten vertellen.

Maar hier ben ik. . . een Teveel Vrouw, met mijn te tere hart en mijn te veel emoties.

Een hedonist, feministe, plezierzoeker, liefdebrenger. Ik wil veel—gerechtigheid, oprechtheid, ruimtelijkheid, gemak, intimiteit, respect, gezien worden, begrepen worden, je onverdeelde aandacht en dat je je aan je beloften houdt.

Ik ben bestempeld als veeleisend omdat ik wil wat ik wil, en intimiderend vanwege de ruimte die ik inneem. Ik ben egoïstisch genoemd omdat ik van mezelf houd. Ik ben heks genoemd omdat ik weet hoe ik mezelf kan helen.

En toch. . .  sta ik. Toch wil ik en voel ik en vraag ik en riskeer ik en neem ik ruimte in.

Ik moet.

Wij Teveel Vrouwen worden al eeuwenlang met uitroeiing bedreigd—we zijn zo bang voor haar, doodsbang voor haar grote aanwezigheid, voor de manier waarop ze respect afdwingt en de waarheid van haar gevoelens spreekt. We hebben geprobeerd de Teveel Vrouw eeuwenlang te onderdrukken—in onze zussen, in onze vrouwen, in onze dochters. En zelfs nu, vandaag, beschaamt men de Teveel Vrouw nog steeds vanwege haar grootsheid, haar verlangen, voor haar gebrek aan kalmte, voor haar gepassioneerde karakter.

En toch. . . ze gedijt.

In mijn eigen wereld en voor mijn eigen ogen, zie ik hoe de omarming van de Teveel Vrouw. Die Teveel Vrouw staat ook bekend als de Wild Woman of de Devine Feminine. Ze is ik, ze is jij, en ze geniet van de lucht. De zuurstof.

Als je ooit “te veel” of “te emotioneel” bent genoemd, te “bitchy,” te “verwaand,” dan ben je waarschijnlijk een Teveel Vrouw.

En als dat zo is. . . smeek ik je om alles wat je bent te om-helsen—je diepte, je onmetelijkheid; om jezelf niet in te houden, en jezelf nooit te verlaten, niet in jje grootsheid, niet in je stralendheid.

Vergeet alles wat je hebt gehoord—jouw te veel-zijn is een gave; oh ja, een gave die kan helen, aanzetten tot actie, bevrijden, die recht naar de kern  kan gaan.

Wees niet bang voor dit geschenk, en laat niemand je ervan weerhouden. Jouw te veel-zijn is magisch, als een medicijn. Het kan de wereld veranderen.

Dus alsjeblieft, Teveel Vrouw: Vraag. Zoek. Verlang. Groei. Beweeg. Voel. Leef.

Maak golven, waai vlammen aan, bezorg ons koude rillingen.

Sta op alsjeblieft.

We hebben je nodig.

Uit ‘The Too Much Women’ Ev’Yan

Liefs!

Lize

Misschien vind je dit ook leuk